Unique Word Count: 131
Ar maidin Dé Mairt bhí ábhar mór goil agam féin. Bhí na gloiní ar chlár is iad lán amach go dtí an béal. Gach cumann is gach cás, a mhíle grá, a raibh eadrainn ariamh. Mo chúig mhíle slán le do lámh a bhí tharam is nach mbíonn. Nach cuimhin leat an oíche úd a bhí me is tú, a ainnir na gciabh, Inár luí ins an fhraoch ‘gus an saol ag gabháil tharainn aniar? Cé gur milis an rud an fíon is diamsach a bhíos daoine inai dhiaidh; Bhí do theachtaire críonna, faraor, is bhí mise gan chéill. Tá a lán de na mná a mbíonn a ngrá leo ar bharr a gcúig méar Is a n-intinn le fáil i gos ard ag feara an tsaoil. Ní hé sin do mo ghrá nó is lách an mhaise di é. Ó, is go bhfeice mé an lá a mbeidh an fáinne ag gabháil eadrainn araon. Is cuma le lucht na mbréag ach an méid údaí is toil leo a rá, Lánúin a gcur ó chéile, is caidé a dhéanfaidh mé ‘dhíobháil mo ghra? Och! Och! A ríchúileann dá ndúbálfá ceann orm féin Bheinn is tú go dlúth gan smúid ar leaba chlúimh éin.